Πώς τα καταφέρνεις μωρό μου και όταν σε συναντώ ή σε σκέφτομαι, το παντελόνι μου μοιάζει ξαφνικά με φυλακή; Με τρελλαίνεις, κάνεις το αίμα μου να κοχλάζει, γίνομαι υποχείριο στην γοητεία σου.
Το βλέμμα μου, πυρακτωμένο από πόθο, πάντα γλυστράει πάνω σου. Στα μισάνοιχτα χείλη, στο λαιμό, στο σφριγηλό στήθος με τις μικρές αλλά απείρως προκλητικές ρώγες, στη τρυφερή κοιλιά, στο παντελόνι -να φαντάζομαι το τρίγωνο της ηδονής, εξ ίσου καστανό με τα μαλλιά σου. Το φρεσκοπεριποιημένο "γουνάκι" που έχεις αφήσει σε σχήμα γραμμής να τελειώνει προς τα πλέον ανοιχτόχρωμα και γυαλιστερά μουνόχειλα που έχω δει ποτέ και τα οποία όταν τα θαυμάζω γυμνά, μοιάζουν να τρέμουν από καύλα, ανάμεσα στα σφιχτά μπούτια σου.
Τόσο πολύ το λατρεύω το μουνάκι σου γλυκιά μου!
No comments:
Post a Comment