Μωρό μου, χθες όταν σε έβλεπα να με κοιτάς στο εστιατόριο, με το προσωπάκι αυτό, από τη μία αθώο και από την άλλη λάγνο… Εξέπεμπε έναν ερωτισμό που μ' έστελνε αδιάβαστο. Όταν φιληθήκαμε, πετούσα ήδη στα ουράνια. Οι γλώσσες μας έπαιζαν παιγνιδιάρικα, τα μάτια μας και των δύο κλειστά -να μην χαλάσουν αυτή τη μαγική στιγμή. Νομίζω πως και οι δύο, νοιώθαμε σαν τους διψασμένους που μετά από αρκετό καιρό με το που βλέπουν μια πηγή πίνουν λαίμαργα και ασταμάτητα νερό. Και αυτές οι στιγμές τρυφερότητας και πόθου, δεν ξεχνιούνται…
Βεβαίως και δικαιώνομαι μωρό μου. Το κατάλαβα από το πώς παραδόθηκες στα φιλιά μου, μπροστά στο κόσμο, χωρίς να μπορείς και να θέλεις να αντιδράσεις… Το ένοιωσα στο τρόπο που το κορμί σου σκλήρυνε καθώς το πίεζα πάνω στο δικό μου… Το αισθάνθηκα στο τρόπο που η γλώσσα σου ταξίδευε στο στόμα μου… Το άκουσα στην ανάσα σου…
Δεν χρειάζεται προσπάθεια να καταλάβω, πότε η καύλα ξυπνάει το είναι σου. Πότε θέλεις όσο τίποτα να με νοιώσεις γύρω σου… πάνω σου… μέσα σου. Πότε είσαι έτοιμη για όλα! Είμαι τόσο επιδέξιος στο να αντιλαμβάνομαι τα μηνύματα που εκπέμπει το κορμί σου, όσο κανένας άντρας δεν το 'χει καταφέρει ποτέ μαζί σου!
Θα ξεδιψάσουμε μαζί, ο ένας από τους χυμούς του άλλου...
No comments:
Post a Comment